Św. Jan Paweł II

Wierzymy, że Kościół, którym jako ochrzczeni my jesteśmy, z istoty swej jest święty. Jest on przecież Mistycznym Ciałem Chrystusa, które nieustannie ożywia Duch Święty. Świętość Kościoła wyraża się w tym, że jest on środowiskiem, w którym możliwe staje się osiągnięcie trwałego zjednoczenia z Chrystusem. Dali tego przykład niezliczeni święci i błogosławieni, wyniesieni do chwały ołtarzy. Są oni dla nas nie tylko wzorami do naśladowania, ale przede wszystkim przewodnikami na drogach ziemskiego życia i orędownikami u Boga w dążeniu do doskonałości.

Jednym z nich, bardzo nam bliskim, jest bł. Jan Paweł II, który szczególnie troszczył się o świętość współczesnego Kościoła. W 51 obrzędach kanonizacji osobiście ogłosił świętymi 482 osoby, a podczas 147 beatyfikacji do chwały ołtarzy wyniósł 1338 osób. W tej liczbie jest 9 świętych i 154 błogosławionych z Polski. W ten sposób Papież wpisał się w ducha Soboru Watykańskiego II, który przypomniał, że „wszyscy w Kościele, niezależnie od tego, czy należą do hierarchii, czy są przedmiotem jej funkcji pasterskiej, powołani są do świętości” (LG 39). Nawiązując do tego Jan Paweł II w adhortacji Christifideles laici stwierdził, że „godność świeckich katolików ukazuje się nam w pełni, gdy rozważamy pierwsze i podstawowe powołanie, które Ojciec w Jezusie Chrystusie i przez Ducha Świętego kieruje do każdego z nich, powołanie do świętości, czyli do doskonałości w miłości” (ChL 16). To powołanie, dotyczące także świeckich, „nie jest zwykłym nakazem moralnym, lecz niezbywalnym wymogiem tajemnicy Kościoła” (ChL 16).

Kościół, ponieważ jest Mistycznym Ciałem Chrystusa, z istoty swej jest święty. Jeśli więc my jako wspólnota wierzących stanowimy go, to nie do pomyślenia jest, abyśmy nie dążyli do świętości. Świętość Papież postawił jako kluczowe zadanie Kościoła w trzecim tysiącleciu. W liście apostolskim Novo millennio ineunte wyjaśnił zarazem, że nie chodzi o jakieś nadzwyczajne praktyki ascetyczne, typowe dla zamierzchłych epok, ale „przede wszystkim o dążenie do «wysokiej miary» zwyczajnego życia chrześcijańskiego” (NMI 31). Miarą tą jest miłość Boga i bliźniego. Dzięki więc świętości każdego ochrzczonego Kościół potwierdza swą tożsamość i pełniej staje się znakiem Chrystusa we współczesnym świecie.