Okres Wielkanocny – na pierwszy rzut oka – wydaje się łączyć w sobie wiele różnych świąt. W rzeczywistości jednak jest to jedno wielkie święto. Można by nawet rzec, że to „pięćdziesięciodniowy sakrament”.
Krótko zaś mówiąc, jedno wydarzenie rozpoczynające się od Wielkiej Nocy Zmartwychwstania Jezusa, przechodzące przez Jego wniebowstąpienie, prowadzące do zesłania Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. Ten jedyny w swoim rodzaju dzień świąteczny jest przedłużeniem uroczystości Wielkiej Nocy, a tym samym symbolem jej rozciągnięcia na święto nie znające kresu, w niekończące się: «Alleluja!». Wychodząc od przeżywanego w ten sposób doświadczenia, chrześcijanie interpretują całą historię jako miejsce, gdzie trwa walka życia ze śmiercią i gdzie ostatecznie tryumfuje życie.
A oto zasadnicze postawy chrześcijan, jakie winny towarzyszyć nam podczas tego okresu:
radość
wyrażana w śpiewie Alleluja: rodzi się ona z wiary, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał i uczynił nas uczestnikami swojego zmartwychwstania, oraz z trwałej obecności Zmartwychwstałego pośród swoich, na co wskazuje świeca paschalna (pascha!) płonąca przez kolejnych pięćdziesiąt dni;
wolność
przeżywana w sakramentach paschalnych: chrześcijanin zaświadcza o niej i angażuje się na rzecz wyzwolenia swoich braci;
braterska jedność
dzięki swej ofierze Chrystus uczyni! ze wszystkich ludzi jeden lud, przełamując w ten sposób wszelkie podziały i dokonał oczyszczenia swojego Kościoła. Ci, którzy dostąpili udziału w wierze paschalnej, mają jedno serce i jednego ducha, trwając w wysławianiu Boga za swoje zbawienie, ale także w braterskiej służbie.
Sprawować zatem Eucharystię w okresie wielkanocnym oznacza:
- dostrzegać wszystkie przejawy obecności Jezusa zmartwychwstałego w Jego Kościele;
- stawać się narzędziami tych manifestacji, jako członkowie ludu kapłańskiego;
- składać dziękczynienie Ojcu za trwałą obecność Jezusa zmartwychwstałego pośród nas.